We vertrekken vroeg. Twee dagen geleden heb ik een overhemd gekocht op de markt, maar het kriebelt, dus ik geef het aan de vriendelijke eigenaar van het hotel.
Hij is helemaal beduusd.

Dar Es Salaam is een gewone stad: files, stoplichten, parkeerproblemen.
Ik probeer wat van het gekrakeel op cassette op te nemen.
We zijn nu twee weken op reis en de tijd gaat snel, maar �vliegt� niet. Het lijkt of reizen op deze manier je een ander besef van tijd geeft.
Het is heerlijk, we genieten van elkaar en van wat we zien.

Hier in deze wereldstad kan gemaild worden. Vanuit een heus Internet café voor fl. 10,- per uur. Dat is te doen.

We raken al gewend aan het Afrikaanse leven, aan de sfeer, aan het tempo. Maar nog niet echt aan de temperatuur.
Mijn vader mailt hoe hij de bruiloft heeft ervaren. Kippenvel krijg ik ervan.
Leuk om te lezen hoe het met iedereen gaat. Ik voel een nabijheid, ondanks de afstand.

Morgen is het grote regeldag: kaartjes, bus naar Malawi, tinga tinga�s kopen: een kleurige mengeling van tekening en schilderij. Heel bijzonder.

Ons hotel heet Holiday. Geen Holiday Inn, maar die pretenties heeft het ook niet. Voor het eerst hebben we een kamer met een eigen douche. Wat een luxe!

Op dinsdag (10 februari) worden we kletsnat van het zweet wakker. De klamboe hangt perfect, maar Ina heeft er tegenaan gelegen en is dus toch gestoken.

We schrijven zeventien brieven en kaartjes. Mijn opa en oma doe ik uitgebreid verslag van de bruiloft. Ze waren er niet bij, aangezien mijn opa een zwakke gezondheid heeft.

Morgen verlaten we Tanzania: �most expensive country and least organised�. Zonde, het is een rijk en schitterend land. Slechts 10% van de bevolking heeft na 12-jarige leeftijd opleiding genoten, dus het is geen wonder dat dit land in de top 3 van armste landen ter wereld staat.

De Tanzanianen zijn een onderkaste in eigen land, dat gerund wordt dor Indiërs en Zuid-Afrikanen.
Ik wil natuurlijk niet veralgemeniseren, maar volgens mij zijn ze gewoon te lui!

De volgende dag (woensdag 11 februari) besteden we de hele dag aan de busreis van Dar Es Salaam naar Malawi.
Een busreis in Afrika moet je goed voorbereiden. Zeker als je lange afstanden af gaat leggen, loont het de moeite om uit te zoeken welke maatschappij goed en goedkoop is.

Als je wat zoekend een busterminal op loopt, word je van alle kanten �aangevallen�, waarbij iedereen zo hard mogelijk de bestemming van zijn bus roept. Als je een betrouwbaar bureau binnenloopt, vraag je of ze kaartjes naar de bestemming van je keuze verkopen.
Het antwoord is altijd �ja�. En als dat niet zo is, verkopen ze je gewoon door aan een andere maatschappij. Het kan dus best zijn dat je bij A boekt en uiteindelijk met B reist.

Er zijn reguliere bussen en expressbussen. Ook maakt men onderscheid tussen bussen-die-rijden-als-ie-vol-is en bussen-die-op-tijd-rijden. Het is echter altijd een verrassing wat voor bus je blijkt te hebben. 

�Op tijd� is een rekbaar begrip. Standaard vertrekt de bus minimaal een uur te laat en iedereen die aan de kant van de weg staat en mee wil, wordt binnen gehesen ongeacht het aantal mensen dat al in de bus zit en staat.

Bij iedere stop hoor je gesis van verkopers die dozenvol nuttige waren omhoog houden: sokken, shampoo, kammen, horloges, koekjes, brood, gekookte eieren. 

De vooraf opgegeven reistijd wordt minimaal met een uur overschreden. Bij iedere halte springen vier mannetjes uit de bus en roepen luidkeels de bestemmingen af. Als iedereen binnen is, slaan ze hard met hun hand op de bus ten teken van vertrek.
De laatste springt er pas op als de bus al flink vaart maakt.

We slapen, vlakbij de grens met Malawi, bij een jeugdherberg die gerund wordt door paters. We komen in het donker aan en één van de medewerkers (�supervisor�) loodst ons door de pikkedonkere straten naar Eddy�s Coffee Bar, een eettent waar om het kwartier de stroom uitvalt en het halve dorp voetbal zit te kijken. Ivoorkust � Zuid Afrika.

Als dank voor het loodsen geven we hem bier en wat te eten. Met name mijn al afgekloven kippenbouten hebben zijn onverdeelde aandacht. Dit is nog eens Derde Wereldhulp!

12 februari passeren we de grens tussen Tanzania en Malawi.