Vandaag zijn we naar Gladesi geweest. Eerst naar haar school. 4500 leerlingen in een gebouw dat gebouwd is voor 1000 leerlingen. 77 leraren, dat is dus gemiddeld 1:60 leerlingen!
Als we de klas binnen komen, gaat iedereen staan.
Overdonderende gebeurtenis. �Monisa!�, roepen ze in koor. Eerst dacht ik dat het een dialect was, maar het betrof hier de lokale variant van �Good morning, sir!�. 
Ik vertel voor de klas waar Nederland ligt, onder de zeespiegel, tussen Engeland en Duitsland. Als de kinderen gaan zitten, blijft Gladesi staan.
Ze kijkt naar beneden. Ze is behoorlijk verlegen onder al die aandacht en dat die twee witte mensen helemaal voor haar zijn gekomen.

Alle gebouwen van de school zijn naar een donorland genoemd. Er is een wiskundetest: breuken!

En kinderen! Overal kinderen... Ze drommen om ons heen, willen ons aanraken. 

Dan gaan we naar het huis van de familie van Gladesi. Het is klein, bedompt, maar koel. Vader, moeder, drie kinderen. Elk kind heeft een eigen kamer, behalve Gladesi. Die slaaptin de woonkamer.
We geven meel en suiker. Kleurpotloden en een rugzakje voor Gladesi. Van tevoren hadden we dit met Foster Parents overlegd. 
We laten foto�s van onze familie en van Nederland zen.
Vol trots toont moeder de keuken (2 stenen en een pan met 5 vissenkoppen, het menu van die avond).

Ook laat ze de douche en de openbare kraan zien. Iemand moet de sleutel van de pomp halen en dan zien we hoe moeder een emmer water vult. Ik krijg tranen in mijn ogen.
Als we weggaan, geeft moeder ons 9 maïskolven mee. We voelen ons wat verlegen met de gift. Wat moeten wij met 9 maïskolven? Zij kunnen ze veel beter gebruiken. Maar weigeren is uiteraard uit den boze.

We gaan terug naar de school om Gladesi weer weg te brengen. We bedanken de hoofdmeester en zonder dat we het in de gaten hebben, glipt Gladesi de klas weer binnen.
Een indrukwekkende dag.

Op de terugweg geven we een paar maïskolven aan een zwerver en de rest gooien we op een houtvuurtje en peuzelen we lekker op.
 
 

De organisatie van FP is sterk lokaal. Geen blanken, maar allemaal Malawi�s die de verantwoordelijkheid voor een beter leven daar leggen waar die hoort: bij de bewoners zelf.
De gemeenschap bepaalt de prioriteiten: eerst een extra klaslokaal, of een waterpomp?

Een aantal missies:
�Niemand moet verder dan 500 meter lopen om aan drinkwater te komen�
�Elke ouder moet kunnen lezen�

Westerse pleegouders sturen soms cadeautjes. Dit is heel aardig bedoeld, maar kan kinderen die nooit iets krijgen, in verlegenheid brengen. Zij hebben dan �bad luck� over zich.

FP richt zich op de verbetering van onderwijs, gezondheid, hygiëne en voorlichting (sexueel, gezinsplanning, landbouw en visserij).
In Malawi zijn 11.000 Foster Parents kinderen.

Brieven schrijven is niet gebruikelijk in Malawi. Mensen zijn niet gewend om alledaagse dingen te melden. Dit in tegenstelling tot de �ouders� uit het Westen, die soms hele epistels schrijven over zichzelf, familie, huisdieren.
Over iemand anders schrijven dan jezelf vindt men hier niet netjes.

FP steunt niet alleen het kind, maar de hele gemeenschap.
Alleen is dat veel mensen in het westen niet duidelijk. Het concept van Foster Parents is natuurlijk de band tussen Westerse ouders en het kind. Maar veel mensen verwachten dan ook dat al het geld aan dat kind besteed wordt.

Toen wij vertrokken, was FP nogal in opspraak. Ik ben blij dat wij met eigen ogen hebben gezien dat er goede dingen met onze bescheiden donatie gebeuren.
En dat �ons kind� niet regelmatig schrijft, zal me worst wezen.