Mijn opa is overleden. Ik weet nog niet hoe en wat, maar bij het postkantoor lag een rouwbrief. Een beetje hadden we het wel zien aankomen. Met Kerst zijn we nog bij hem geweest en hij nam afscheid met de woorden: �We zien elkaar aan de andere kant weer�.
Maar ook al was het niet onverwacht, toch is het schrikken. Hij is op 11 februari overleden, 1 dag nadat we nog emails hadden gelezen in Dar Es Salaam.
En nu is hij dood en al anderhalve week begraven. Ik bel mijn vader. Raar gevoel. Hij heeft het al redelijk verwerkt, het is natuurlijk al twee weken geleden. Terwijl het nieuws voor mij nog vers is.
Moeilijk moment, zo ver weg. Eigenlijk wil ik niets liever dan op het vliegtuig stappen.
Maar ja, wat moet je in Nederland? 

We slapen in St. Peter�s Guest House, een verzameling bakstenen huisjes rondom een mooie tuin. Aardige mensen, zeer gastvrij. Het guesthouse is onderdeel van een Anglicaanse kerk.
De beheerder is tevens koster van de kerk. 
Zondag 1 maart gaan we niet naar de kerk. Om 7.30 was er een mis in het Engels en om 9.00 uur in het Chichewa. 
Henry, de levenswijze bewaker, vindt dat we hadden moeten gaan, ook al hebben we geen zondagse kleren.
�Als je reist, kan je veel overkomen en is het goed dat God over je reis waakt�. Daar zit wat in.

Op een avond lopen we vanuit de stad terug naar ons guesthouse. De stroom was weer eens uitgevallen en de weg naar het hotel was erg donker. In het schijnsel van een passerende auto zien we honderd meter verder drie jongens staan. Er zijn lantaarnpalen, maar de stroom is weer eens uitgevallen, het is aardedonker.

We moeten nog een halve kilometer, maar we lopen het politiebureau binnen waar we langs lopen.
�U vraagt ons om u naar uw hotel te escorteren?�. Hilariteit en verbazing bij de dienstdoende agent.
�Nou eh, dat niet direct, maar als er toch iemand die kant uit moet�
Even wat heen en weer gepraat, en even later komen er twee agenten aan. Pet op, geweer doorladen en daar gaan we!
Het is maar tien minuten lopen en de agenten vinden het wel vermakelijk.
De jongens waren uiteraard in geen velden of wegen meer te bekennen. Waarschijnlijk onschuldige passanten, niets vermoedend van de opschudding die ze teweeg hadden gebracht.

Henry is vrij vanavond, dus we doen de deur extra op slot.
De volgende dag zegt hij: �Vanwege veiligheidsredenen zeg ik nooit wanneer ik een vrije dag heb. Maar wees niet bang: God waakt hier ook�.

3 maart is �public holiday�. Martyr�s Day, geen idee wat het betekent. We maken een afspraak met Foster Parents omdat wij ons �dochtertje� willen gaan opzoeken.
Visum aangevraagd bij het Consulaat van Zambia. Volgende week gaan we �even op en neer� om op safari te gaan.

We doen steeds vaker boodschappen en maken ons eigen ontbijtje en lunch. �s Morgens cornflakes en �s avonds brood met kaas en tomaten, ananasjam of pindakaas!
We worden het een beetje zat om iedere hap eten buiten de deur te doen en bovendien is het vaak saai hap. Met name het ontbijt is niks aan.

En als je uit eten gaat, neem je ook makkelijk twee keer warm eten, zodat je lekker uitdijt. Mmmm, aankomen in Afrika, wie had dat gedacht?

Grote consternatie: de bustarieven zijn met 40% omhoog gegaan. Van fl. 0,50 naar fl. 0,70! 

Vandaag een vlaag van heimwee. Een jaar lijkt ineen zo lang. Maar misschien is het ook wel omdat er in Lilongwe niet zoveel te doen is. Als je wat doet, gaat de tijd sneller. Niet dat ik dat wil, maar het is toch leuker om de tijd actief door te brengen.

En ik mis mijn familie, ik ben veel met ze bezig geweest de laatste dagen vanwege het overlijden van mijn opa.

We bezoeken Nature Sanctuary, een soort Burgers� Bush, maar dan écht. Ina zag twee reuzenhagedissen die hier wel anderhalve meter kunnen worden. We liepen langs een riviertje waar krokodillen in zaten, maar we hebben er geen een gezien.

Martyr�s Day blijkt een dag te zijn ter nagedachtenis aan degenen die geleden hebben ten tijde van Banda, de vroegere heerser van Malawi.

In Lilongwe bezochten we ook ons Foster Parents dochtertje Gladesi. lees verder...