Vandaag is het mijn verjaardag en ik ben nog nooit zo lang jarig geweest! Als we de grens van Tanzania en Malawi overgaan, moeten we namelijk onze horloges een uur terugzetten.

Na een lange tocht over kuilen en gaten en soms ook wat asfalt komen we aan bij Namiashi Holiday Resort, aan het Lake Malawi vlakbij Chitimba.
Lake Malawi is een binnenzee ter grootte van Nederland.

Wel wat duur, maar ik mocht als cadeautje uitzoeken waar we gingen slapen en een mooi hutje van riet en steen aan het strand leek me wel wat.
Het is een paradijsje! Het meer kabbelt en klotst en het is er heerlijk rustig.
 
 

�s Avonds een feestmaaltje: friet met chambo, een vis uit het meer. We doen gek en bestellen een flesje witte wijn.
Na het diner gaan we romantisch aan het meer zitten met ons flesje. Het is volle maan (helaas bewolkt) en we zitten op een uitgeholde boomstam die ze als boot gebruiken.

Als we terug zijn op het terras heeft Ina een verrassing. Ze heeft de kok gevraagd een Malawiaanse verjaardagstaart te bakken. Er is zowaar nog ergens een kaars en het voltallig personeel (twee man) zet �Happy Birthday� in. We peuzelen de cake smakelijk op. Dit is nog eens jarig zijn!

De volgende dag laat de kok bij het ontbijt een kampango zien. Een andere vis uit het meer van bijna een halve meter. Die krijgen we vanavond.

Boven het meer hangen grote grijze wolken alsof er iets brandt. Het lijkt op immense rookpluimen van boten. Als we er naar vragen, blijken het zwermen vliegen te zijn. Miljarden en miljarden.

Eén zwerm vliegt door het dorpje, een kilometer verder. Als je dat overkomt, kun je nauwelijks meer ademhalen, zo veel zijn het er. Doet me denken aan The Swarm.

We maken een lange strandwandeling. Vissers prepareren hun netten en varen uit. Kleine jongetjes staan naakt in het water, een klein hengeltje in de knuistjes geklemd.
Twee meisjes ontvangen de vangst en binden de visjes met een rietstengel aan elkaar.

Wat een easy leventje! De mensen hier zijn een stuk aardiger en relaxter dan in Tanzania.

�s Middags maken we een ruw reisschema voor de rest van Afrika.
Onze eigen wensen lopen aardig synchroon met de tipkaartjes die we op onze bruiloft gekregen hebben: Victoria Falls, Okavango Delta, Sossusvlei, wijngebieden in Zuid Afrika.

We willen in elk geval nog een nachtsafari maken, een duikcursus volgen en ons Foster Parents kindje bezoeken. Toch weer een vol programma! Maar wel leuk.

Afrika is boeiender dan ik verwacht had. Veel groen, mooie natuur, aardige mensen.

De kampango was verrukkelijk.

De volgende dag vertrekken we vroeg van ons strandparadijsje. Twee nachten hier is eigenlijk wat te luxe geweest, maar vooruit. Het is Valentijnsdag.

Het is al behoorlijk warm las we terug naar de T-splitsing lopen, waar de afslag naar Livingstonia is. De tocht is zo�n 5 kilometer en dat is geen pretje met een zware rugzak.
Er gaat vrijwel geen verkeer. Bij een winkeltje stoppen we om een kokosnoot/ananas drankje te kopen.

Ik merk dat de sleutel van de kamer nog in mijn broekzak zit. Geen probleem, de winkelmevrouw zal wel zorgen dat ie terechtkomt. Na een uur lopen passeert een politie-jeep.

We kunnen mee naar Livingstonia. Jippie! Dat is nog vijf kilometer tegen de berg omhoog, dus dit aanbod slaan we niet af.
Hij mag er uiteraard geen geld voor vragen, want hij werkt bij de overheid, maar als we zo vriendelijk zouden willen zijn om...... we mogen zelf bepalen hoeveel en het hoeft écht niet.

Livingstonia is een missiepost uit het eind van de vorige eeuw, gesticht ter nagedachtenis aan de beroemde Dr. Livingstone. Een Schotse missionaris die geen enkele zwarte heeft bekeerd, maar wel heel veel mooie ontdekkingstochten door Afrika maakte.
Dit dorp is ook door Schotten opgezet en dat zie je goed terug in de architectuur. Het lijkt net of een stukje Schotland zó vanuit Europa is oververhuisd. 

De tocht ernaar toe is vreselijk. We zitten achter in de jeep en de chauffeur scheurt als een dolle over de kronkelige weg naar boven. 25 haarspeldbochten, handig genummerd zodat je bij kunt houden hoe lang de kwelling nog duurt. Gaten, kuilen, diepe afgronden. Een zinderende ervaring.

We slapen en eten voor een tientje in The Stone House, het hoofdgebouw van het stadje. We bezoeken het museum. Vergeelde krantenknipsels, de stoel van de eerste missionaris alsmede zijn diaverzameling. Erg aandoenlijk.

In de tuin ligt de tekst �Ephesians 2:14� in stenen uitgelegd. Dit hadden de missionarissen in de eerste Wereldoorlog gedaan als teken voor Engelse vliegtuigen die hen op wilden komen halen om hen te redden uit de klauwen van de zwarten.
Maar door deze tekst gaven de missionarissen aan dat ze niet geholpen wilden worden en dat ze in harmonie leefden met de lokale bevolking. Mooi verhaal.

Wat een doorzetters ook, die missionarissen. Ziektes overwinnen, reizen zonder landkaart en fatsoenlijke verbindingen, overal vijandigheden.
Mooi is dat toch eigenlijk: zo bezeten van een droom, van een levensdoel waar alles voor moet wijken.
Los van het feit dat ik tegen missionarissen ben omdat ik het een vorm van kolonialisme vind.

Veel plaatsnamen, namen van rivieren, zijn door de blanken bedacht. Dat is niet alleen hier, maar ook in de Himalaya (Mt. Everest) of Australië (Ayers Rock).
En in Afrika ook: Victoria Falls, Livingstonia, Blantyre. Alle hadden een andere naam en zijn nu voor eeuwig vernoemd naar blanke overheersers uit het verleden.

In Stone House overnachten ook drie Denen die als ontwikkelingswerkers in Mozambique gevestigd zijn. Ze hebben vakantie.
We discussiëren stevig over zin en onzin van de hulp aan Afrika. Ze waren behoorlijk teleurgesteld in de onwil van plaatselijke ontwikkelingsmensen, de corruptie van lagere overheden en gewetenloze handelaren die meel voor de armen doorverkopen.

Rijke landen weten niet wat ze met het geld voor de Derde Wereld moeten doen. Er is een totaal gebrek aan coördinatie en veel geld komt op de verkeerde plekken terecht. Als er weer een project bedacht is, rollen de hulporganisaties over elkaar heen.

Uiteindelijk is er bij veel overheden in Afrika totale onwil om zaken structureel aan te pakken: stimulering van industrie en handel, goed onderwijs en infrastructuur.

De volgende dag geven de Denen ons een lift naar Nkhata Bay, een tocht van vijf uur!