Weinig Torres, veel Paine

Chileens Patagonie

5 - 12 december 2000

Het zuiden van Chili is (vanuit de rest van het land) maar op drie manieren te bereiken: per boot, per vliegtuig of door het buitenland - Argentinië.
Ik vond dat eerst een nogal bijzonder gegeven totdat ik me realiseerde dat datzelfde geldt voor Zeeuws Vlaanderen!

Chili heeft ons hart gestolen. Het is er schitterend, de mensen zijn er fantastisch en het reizen is er gemakkelijk. Goede bussen, boten etc. Zelfs liften is geen probleem (niet dat we dat zoveel gedaan hebben, maar toch).
We komen er zeker nog een keer terug en dan huren we een 4WD. Het land is gematigd qua kosten. Goedkoper dan Argentinië (= vergelijkbaar met Nederland), maar wel weer duurder dan Peru bijvoorbeeld.

Zoals we al eerder meldden, moesten we een week in Coyhaique wachten. Nu is Coyhaique niet zo'n enorme wereldstad - er is eigenlijk geen zak te beleven. Althans niet als je geen vervoer hebt, dan vormt de grillig-gevormde-rots-die-net-op-een-indiaan lijkt het hoogtepunt van een bezoek aan het stadje.
Toen we dat dus deden, hoorden we muziek in de verte, tegen een heuvel op. Wij er naartoe, bleek de maandelijkse rodeo aan de gang! En niemand die ons daar wat van verteld had!

Nu weet ik niet wat je bij een rodeo in je hoofd hebt, maar dat is het dus niet! Op de foto zie je hoe het er aan toe gaat.

Stel je een wastobbe voor van honderd meter doorsnede. Op de bodem ligt zand en op de rand van de wastobbe is een tribune bevestigd. Daar zitten wij, met een flesje prik en een zak pinda´s.
In de wastobbe staan achttien paarden met hun berijders, poncho's aan en cowboyhoeden op het hoofd (en laarzen met sporen die in Nederland tot gevangenisstraf zouden leiden).

Als het deurtje opengaat, komt daar geen woeste stier uit, maar een beetje bangig kalf dat opgejaagd wordt door twee ruiters. Ze moeten samenwerken. Het kalf moet vier keer tegen een soort stootkussen gedrukt worden, waarbij punten verdiend kunnen worden. Hierna jagen ze het kalf uit de wastobbe, waarna een vers kalf en een vers duo ruiters aan de gang gaat. Na drie uur toekijken konden we nog geen logica vinden in de puntentelling, maar feit is dat je geen punten krijgt als je het kalf zachtjes tegen het stootkussen duwt. Het beste is als het met vier poten de lucht in vliegt en 'humpf' doet.
Het was erg zielig, voor de kalveren, voor de paarden, maar vooral sommige ruiters waren erg zielig. Ze schreeuwen als gekken tegen het angstige kalf en jagen de sporen tot bloedens toe in de paarden.

Rond diezelfde tijd kwamen we in de stad De Eendjes tegen. Wellicht bekend, maar een stel Nederlanders is met een aantal deux chevauxes door Amerika aan het reizen. 
Ze hadden panne en waren op zoek naar onderdelen, niet echt goed verkrijgbaar in Zuid Amerika. Ik heb wel enorm respect voor hen, het lijkt me een gigantische onderneming. Ik geloof dat ze met twaalf auto's van Alaska naar Vuurland rijden...

We gaan met de bus van Coyhaique naar Puerto Natales. Oef, 25 uur in de bus. Omdat - zoals gezegd - rechtstreeks naar het zuiden rijden niet mogelijk is, maakt de bus een omweg via Rio Gallegos (dat ligt in Argentinië helemaal in het oosten tegen de Atlantische Oceaan). 
Je kunt het qua afstanden vergelijken met een bustocht vanuit Amsterdam naar Parijs, waarbij je via Berlijn rijdt.

Grappig detail: in Chileense bussen staat aangegeven dat de chauffeur de radio mag aanzetten, tenzij 1 van de passagiers bezwaar maakt. Schijnt een wet te zijn (of in elk geval een gedragscode van alle Chileense busmaatschappijen). Dat is nog eens beschaving! ;-)

25 uur is best lang, en slapen lukt mij (Arno) in elk geval bijna nooit aangezien ik veel te weinig beenruimte heb. Mijn knieën beginnen dan enorme pijn te doen. Dus het was wel fijn dat er niet zoveel mensen in de bus zaten, zodat ik lekker languit overdwars over vier stoelen kon liggen - het middelste deel van mijn lichaam dus boven het gangpad zwevend, ook niet echt comfortabel maar goed.

Heel toevallig vliegt Dick net op dat moment naar Punte Arenas, om vanuit daar naar Torres del Paine te gaan, wat ook onze reisbestemming is.
Hij stapt bij de bus in en samen reizen we verder naar Puerto Natales.
Een stoffig stadje met grind in plaats van asfalt of stenen op de weg.
Het is er ook koud, we komen nu best zuidelijk (zitten op dezelfde breedtegraad als Nederland) en hoe zuidelijker hoe kouder - want hoe dichter bij de zuidpool.
Het hostel waar we slapen richt zich met name op Israëli´s. Het is er dus erg goedkoop en gelukkig zijn de israëli's niet luidruchtig.

Torres del Paine is volgens velen een hoogtepunt bij een bezoek aan Zuid Amerika. 
Het is een enorm nationaal park van 180,000 hectares - maakte ooit deel uit van een schapenboerderij, kun je je voorstellen? - en er zijn vele verschillende wandelingen mogelijk.
Van 1-daagse makkelijke tot een weeklang over hoge bergpassen.
Wij kozen een tussenvorm, in totaal drie dagen en twee nachten maar zonder dat we al onze bagage moesten sjouwen. Niet dat ze daar dragers hebben, maar je gaat met de bus naar een overnachtingsplaats (camping) en vanuit daar maak je een dagtocht. Dan ga je met de bus en de boot naar een andere plek etc.
We hebben twee wandelingen gemaakt, een naar de Torres zelf. Dit was vrij zwaar, het laatste stuk moet je over rotsblokken klauteren en als je verkeerd loopt, wordt het er niet gemakkelijker op. We hebben ongeveer een uur verkeerd gelopen, terwijl het kouder en kouder werd en het begon te regenen en te hagelen.
Toen we boven bij de Torres kwamen - vreemd gevormde bergtoppen - was het bbehoorlijk bewolkt en zagen we één piepklein stukje van een Torretje.
Met blauwe handen klauterden we terug over de inmiddels door de hagel glad geworden rotsen. Niet fijn, zo'n hoogtepunt! ;-)

We koken ons eigen potje boven een houtvuurtje en kruipen 's nachts in een slaapzakje in de tent. 

De omgeving doet me denken aan Noorwegen of Zwitserland. Alleen hebben ze hier meer condors.

Arno de Vries en Ina Jonkers, Quito, Ecuador, 2 januari 2001